Celebrando o Día da Paz con Brundibár : "Pensamento" ("Va pensiero")

O "Va pensiero" ("Pensamento" na tradución que nos ocupa) é un coro da ópera "Nabucco" de G. Verdi que fala do padecemento do pobo hebreo en cautividade e que os italianos adoptaron como himno patriótico fronte ao dominio austríaco, representando os seus anceios de independencia e liberdade. Hoxe en día, por extensión, segue a identificarse como un canto dos pobos á liberdade. 

A tradución ao galego que aquí presentamos é unha versión libre do texto orixinal que tenta achegalo á nosa realidade, a de Galicia, o país dos mil ríos e torres derruídas que nos transportan a imaxinar outros tempos nos que o pobo galego, tamén oprimido, levantouse para loitar co poder establecido.Aquí deixamos unha versión instrumental para practicar coa letra que traducimos en versión libre ao galego. A letra retrotraenos constantemente ao eterno sentimento de saudade, de morriña, que experimenta quen se atopa lonxe da súa terra, coma ao longo dos séculos e ata hoxe en día, experimentou o noso pobo vivindo a dor producida pola separación dos amigos, da familia, da terra co fenómeno da emigración. Sentires, tamén, de triste actualidade pola situación desesperada que están a sofrer preto de nós miles de refuxiados que, desubicados, desesperanzados e en míseras condicións, buscan unha oportunidade de vida digna logo de verse forzados a abandoar as súas casas, a súa historia, a súa terra...

É por todo isto a escolla desta peza que invoca ao noso pensamento para que sempre poda voar libre coma as bolboretas que inspiraron esta páxina.
Aquí podedes escoitar a nosa versión interpretada polos nenos e nenas de 1º B do Ceip Pío XII de Santiago de Compostela e un audio para traballar como karaoke.

   

 

PENSAMENTO de G. Verdi (Adaptación ao galego: Adela T. Maroño)

Pensamento, voa con ás douradas

vai pousar nas praderías e cumes

onde exhala o seu suave perfume

o doce aire da nosa terra natal.

Dalle ás veigas dos mil ríos a benvida

saúda  as torres derruídas de idades pasadas

Miña patria tan bela e perdida

oh, lembraza querida e fatal!

Harpa de ouro de máxicos fados

por que muda entre os freixos non soas

a lembranza nos peitos resoa

que nos fala do tempo que foi!

Cal destino dun pobo emigrado

entoando no ar crus queixumes,

que o alento que o esprito che infunde

torne o teu padecer en virtude e amor

torne o teu padecer en virtude e amor

torne o teu padecer en virtude e amor

en virtude e amor.